Niet iedere verhalenverteller is een schrijver
Een collega krijgt de volgende e-mail met een offerte-aanvraag binnen:
“het volgande heb ik een boek geschrijven het moet manuscript corriegeren kwa grammatiek enzo. het is 125 A4 pagina. en vraag ik me af hoeveel zou uw daar voor vragen? en hoe lang tijd heeft uw nodig?”
Dit is tenenkrommend Nederlands!
Mijn spellingscontrole jankt terwijl ik een copy-paste doe.
Mijn collega heeft het sowieso bijzonder druk op dit moment dus ze is blij dat ze deze opdracht kan afwijzen. Als er zoveel taalfouten in de e-mail zitten, zal ‘het boek’ dat deze beste man of vrouw geschreven heeft een tijdrovend werkje zijn.
Echter…
Sinds wanneer is slecht Nederlands een indicator voor een slecht verhaal? Misschien heeft deze man of vrouw een hartverscheurend, humoristisch, prachtig verhaal te vertellen over hoe het was, hoe het is, hoe het zou kunnen zijn.
Eén commentaar in het bijzonder voelt logisch en tegelijk geladen aan.
Door deze man of vrouw op een eerlijke, rustige manier te wijzen op de onmogelijkheid dat dit boek ooit het levenslicht zal zien, laat je die persoon in zijn/haar waarde. Een beschermende houding houdt een illusie in stand.
Echter…
Sinds wanneer is correct Nederlands kunnen schrijven een garantie dat een verhaal goed is, dat een boek prachtig zal worden, dat de lezers zichzelf zullen verliezen in het verhaal?
Een doorgewinterd manuscriptbeoordelaar bouwt een brug.
Als je veel manuscripten leest en veel met auteurs (gevestigd of wanna-be) in contact komt, lees je door taalfouten heen en zie je het verhaal wel of niet opbloeien.
“Beste auteur,
uw manuscript heeft potentie maar in zijn huidige vorm is het niet drukklaar. Ik raad u aan het verhaal te herschrijven en daarbij eventueel een ghostwriter in te zetten.”
Er zit een verhalenverteller in ieder van ons.
Niet iedere verhalenverteller is een schrijver.