Over hippies en onbetaalde gastbloggers

Mijn frustratie loopt als een colonne mieren over het lijf. Wederom een afwijzing op een vacature ontvangen. Ik heb niet voldoende ervaring. Het is januari 2013 en ik ben het zat!

Op dat moment zat ik al 3 jaar op LinkedIn, 2 jaar op Twitter en 1 jaar op Facebook. Oproepen om gratis te bloggen, negeerde ik stelselmatig. Er moest brood op de plank komen!

Eén tweet door @contentgirl op het toppunt van mijn frustratie bracht daar verandering in. Voor 42Bis.nl was men op zoek naar eindredacteuren, mensen die kunnen redigeren maar die ook beslissingen durven nemen over de kwaliteit van een blogbericht, die bloggers op (positieve wijze) kunnen aansturen, die soms een helpende hand bieden en soms een strenge leermeester zijn.

“Word niet oud met spijt vanwege de deuren die je nooit opende.”

Dus ik klopte aan.

Sinds februari 2013 ben ik vrijwillig ende onbetaald eindredacteur voor 42Bis, UrbanChicks, Cattish en RedSeats, samen het Content Collective. Ik doe ervaring op, zoals ik wilde. Maar nog meer dan dat, ik kreeg een plekje bij waterkoeler en mijn mok kwam in de keuken te staan naast al die andere prachtige creatieve koffie- en theemokken. Nee, niet irl, maar virtueel.

Vrijwillig? Onbetaald? Een schande is het!

“Er is niets mis met kennis delen, maar ik vind dat wij als tekstschrijvers ervoor moeten waken onze diensten gratis en voor niks aan te bieden. Waar zouden websites als 42bis zijn zonder de input van goede tekstschrijvers en redacteuren? Ik denk dat, wanneer wij als beroepsgroep zouden passen voor het kosteloos vullen van andermans site, er een aardverschuiving zou plaatsvinden. Pas zodra niemand meer gratis zijn medewerking verleent, komt er ruimte voor betaald werk. Zoals het hoort.”
~ collega tekstschrijver

Ik snap het wel. Ik snap waarom deze collega in financieel zware tijden een oordeel klaar heeft. Gastbloggers en gast(eind)redacteuren, dat zijn mensen die een ander gratis voor zijn/haar karretje spant om het eigen blog populairder te maken en er zelf geld aan te verdienen. Dat is het idee waar tegenstanders van gastbloggen mee schermen.

Ergens hebben ze een punt. Dat gebeurt helaas nog te vaak. Gratis of voor een huilend laag tarief iemand voor je laten schrijven, is blijkbaar hip. Diverse opdrachtensites voor freelancers zoals Hoofdkraan.nl en Freelance.nl lopen over van opdrachtgevers die fulltime professionals zoeken voor een bedeluurtarief van maximaal 10 euro. En helaas, ‘professionals’ die voor dat bedeluurtarief willen werken.

Laten we het dan eens hebben over hippies!

Hippies? Ja, hippies. Die jonge mensen die in de jaren 60 en 70 een visie hadden van landelijke verbondenheid via het internet en meteen riepen dat het allemaal draaide om community en delen, zo mooi geïllustreerd in de BBC videoreeks over de impact van internet op de wereld. Iets dat de daaropvolgende decades compleet vergeten werd maar dat we nu weer terug zien komen in onder andere crowdsourcing.

Gastbloggers zijn vaak ook hippies. Technische hippies, lieflijke hippies, natuurhippies, kookhippies, geekhippies, Googlehippies, Androidhippies, kattenhippies, bouwhippies, metaalhippies, juwelenhippies, noem maar op. Vaak geen professionele schrijvers maar mensen die willen schrijven over wat hen bezielt en bezighoudt, op een blog dat niet van henzelf is maar waar ze ook niet alleen staan.

Op dit blog doe ik alles zelf: van schrijven tot redigeren en bepalen wanneer het geplaatst moet worden.
Ik twijfel regelmatig, kijk soms over fouten heen, doe dan uren over een blogpost.
Ik wou dat ik een team had.

Ik geef toe, ik was van streek door de woorden van mijn vertrouwde collega en vriendin. Ik huilde uit bij mijn vrijwillige collega’s. Spontaan virtueel en met woorden werd ik omarmd en gesterkt.

“Het blijft voor de buitenwereld een lastig iets. Ik kijk altijd bij wat ik doe wat het me oplevert. Dat kan voldoening zijn omdat ik iets voor een goed doel heb gedaan, of dat ik er voor betaald krijg, of dat ik het domweg superleuk vind, of dat ik -zoals in dit geval- in contact kom met mensen die mijn wereld verrijken.”  ~ Doris

“Als ik niet begonnen was met het schrijven van een paar eigenwijze (en meer dan verslavende blogs!) voor ContentGirls uit pure rebellie tegen de heersende bedrijfsmatige voedselketen in de dagen dat ik nog ouderwets en lekker veilig in loondienst zat, dan had ik hier niet als zzp’er met veel plezier deze bekentenis de digitale wereld in geslingerd. Ik heb via Twitter uitnodigingen gehad voor sollicitatiegesprekken zonder daar wat betreft papieren ook maar enigszins voor in aanmerking te komen. Collega-marketeers rekenen 42Bis nou eenmaal graag tot hun dagelijkse dosis boomvriendelijk leesvoer. Geen baan aan over gehouden, wel een dikke ego-boost!” ~ Angelique

“Als er freelancers misbruikt worden ben ik de eerste die wegloopt. En ik blijf nog even.”  ~ Bouke

Wie wil mijn onbetaalde maar ruim beloonde eindredactiecollega worden?
Welke hippie wil blogberichten schrijven die ik mag nalezen en op het onverbiddelijke aambeeld van de taalnazi leggen?

Wie twijfelt nog?

“Ik kan geen geld garanderen. Ik kan geen spullen garanderen. Ik kan netwerk, community, kansen, exposure en when available giveaways en kortingen op trainingen garanderen. En zelfs die exposure en community en dat netwerk hangen ook allemaal van jezelf af. Als je niets in de community stopt, haal je er ook niks uit. Als je alleen komt halen, is de kans klein dat iemand je iets komt geven.” ~ Xaviera Ringeling, oprichter Content Collective